Mijn burn-out verhaal
“Ik neem je graag mee in mijn burn-out verhaal omdat ik geloof dat het delen van mijn ervaring anderen kan inspireren en helpen. Ik begrijp de uitdagingen en obstakels die gepaard gaan met een burn-out, en ik wil jou laten zien dat er hoop is en dat herstel mogelijk is. Samen kunnen we de weg naar herstel en welzijn bewandelen.”
Ik plaatste de lat altijd torenhoog voor mezelf.
Vóór mijn burn-out was ‘nee’ zeggen voor mij een zeldzaamheid. Ik stond altijd klaar voor mijn collega’s en sprong bij voor vrienden en familie wanneer ze dat vroegen. Dit volhouden duurde vele jaren. Ik genoot van mijn bijdrage in het bedrijfsleven en streefde steeds naar verbetering. Er waren stressvolle momenten, maar die loste ik op met wat extra uren werken, en het was weer opgelost. Kwaliteit leveren stond hoog in het vaandel, en men wist dat als ik ergens mijn tanden in zette, het eindresultaat perfect zou zijn. Ik had een reputatie hoog te houden, maar ik legde die lat wel heel erg hoog voor mezelf.
En ik bleef maar doorgaan.
Doorgaan, altijd maar doorgaan, zonder te pauzeren om na te denken, te verwerken of tijd voor mezelf te nemen. Ik stelde de behoeften van anderen boven die van mijzelf, want ik was jong, sterk en altijd bereid om alles te doen. Of het nu ging om kinderen opvoeden, het huishouden runnen, de kinderen naar verschillende activiteiten brengen, extra uren op de laptop, verse maaltijden bereiden, het huis altijd brandschoon houden, klussen in huis of in de tuin – noem maar op, ik kon het, en ik deed het perfect. ‘Wat je zelf doet, doe je meestal beter’, zo was mijn motto. Als iemand hulp nodig had, was dat geen probleem; ik regelde het wel. Zelfs bij het verlies van dierbaren of ernstige situaties of ziektes bleef ik doorgaan, want mensen hadden het zwaarder gehad dan ik.
Toegegeven, er waren te weinig uren in een dag voor mij. Meestal ging ik pas rond middernacht slapen, om de volgende ochtend vroeg weer aan het werk te gaan. En als ik ‘s ochtends vermoeidheid voelde opkomen, nam ik gewoon een dubbele espresso met suiker. Zo bleef ik op de been en kon ik doorgaan.
Achteraf gezien waren er wel signalen.
Achteraf gezien waren er meerdere momenten waarop ik besefte dat het niet goed ging. Vrienden vroegen voorzichtig hoe het met me ging. Mijn man merkte op dat ik prikkelbaar was en zei: ‘Je lijkt er niet helemaal bij te zijn.’ En dat klopte; veel ging langs me heen. Ik was me er niet van bewust. Ik had ook lichamelijke klachten, zoals pijn in mijn schouders en rug, maag- en darmklachten en oorsuizen. Maar als mensen me vroegen hoe het met mijn gezondheid ging, antwoordde ik simpelweg met: ‘Ik ben gewoon een beetje moe, dat gaat wel over als ik een keer uitslaap in het weekend,’ dacht ik toen. Ik ging maar door, van weekend naar weekend en van vakantie naar vakantie.
Tot ik helemaal uitgeput was en het niet meer aankon.
In maart 2019 ging het helemaal mis. Na een heerlijke vakantie in Mexico merkte ik bij mijn terugkeer dat de stapel werk alleen maar groter was geworden en dat ik de deadlines niet meer kon halen. Het kostte me moeite om weer in het werkritme te komen, en ik merkte dat ik niet langer de energie kon vinden. Mijn flow was verdwenen, en ik voelde me steeds vaker neerslachtig en slecht in mijn vel. Ik probeerde mezelf te motiveren, maar het lukte niet meer. Het was op. Ik vertelde mijn man dat ik het niet meer aankon. Ik was uitgeput maar kon mezelf niet meer uitzetten. Mijn lichaam was zo gewend aan doorgaan dat het niet wist hoe het moest ontspannen. Hij raadde me aan om een afspraak te maken bij de huisarts. Het duurde niet lang voordat de diagnose werd gesteld: Magali, je hebt een burn-out!
Een huilende zombie.
Ik leefde als een zombie. Nog nooit had ik me zo moe gevoeld. Ik was toe aan een lange winterslaap. Het voelde alsof ik alle slaap die ik de afgelopen jaren had gemist, moest inhalen. Ik was compleet uitgeput. Zelfs een boek lezen was te veel voor me. Als er maar iets emotioneels op tv was, begon ik te huilen. Ik had nooit gedacht dat dit me zou overkomen. Het enige wat ik kon doen, was op de bank liggen en tranen laten stromen. Ik wist niet dat een mens zoveel tranen kon produceren en zo uitgeput kon zijn! Mijn lichaam was op, mijn hoofd was overbelast, maar ik kon niet meer denken, daar was ik te moe voor. Zelfs huilen kostte me te veel moeite, het gebeurde gewoon. Alsof mijn hoofd geen ruimte meer had voor die tranen.
Doorverwezen naar een psycholoog.
Na enkele weken rust werd ik doorverwezen naar een psycholoog die zich vooral op loopbaanbegeleiding en mijn re-integratie concentreerde. Eerlijk gezegd was ik daar toen nog niet klaar voor. Maar omdat ik het zelf niet aankon en geen idee had hoe ik me beter kon voelen, liet ik me simpelweg begeleiden. Ik gaf mezelf min of meer over, in de hoop dat iemand anders het deze keer wel beter zou weten. Echter, het voelde alsof we langs het onderliggende probleem heen praatten, en ik had vooral behoefte aan iemand die begreep waar ik doorheen ging. Iemand die het voelde, iemand die het kende, iemand die me kon begeleiden. Uiteindelijk kwam ik in contact met coaching, en dat was het begin van mijn herstelproces.
Ik heb veel geleerd.
Stap voor stap ontdekte ik een stukje van de persoon die ik eigenlijk was, de persoon die ik had verstopt achter de pleaser, de harde werker, de perfectionist, de ja-zegger, de persoon die altijd aardig en geliefd moest zijn. Bij elke stap die ik nam, kwamen onverwerkte emoties naar boven die ik onder het tapijt had geveegd. Ik besefte dat je niet zomaar over pijnlijke en stressvolle zaken heen kunt stappen of ze kunt negeren. In al die jaren was ik te vaak over zulke dingen heengestapt. Zaken die ik had proberen te negeren en te verbergen achter een uitbundige lach, een grappige opmerking en het altijd klaarstaan voor anderen. Want dat was wat ik dacht dat van me werd verwacht. Toch verwachtte iedereen om me heen iets anders van me, vaak tegenstrijdig. In de loop van de jaren waren er genoeg signalen dat het niet goed ging, dat ik in een overlevingsmodus zat in plaats van te leven. Mijn lichaam heeft me vaak genoeg geprobeerd te waarschuwen, zelfs al in mijn tienerjaren, ontdekte ik later. Maar mijn reactie was altijd: “Doorgaan, vooral doorgaan!”
Bij elke stap begon ik ook steeds meer te beseffen dat ik mezelf opnieuw kon opbouwen zoals ik wilde zijn, zoals het bedoeld was. Zonder alle oordelen, goedbedoelde adviezen en andere beïnvloeding die mijn gedrag in de loop van de jaren hadden gevormd. Ik stond mezelf eindelijk toe om volgens mijn eigen voorwaarden te leven en iemand te worden waarop ikzelf kon vertrouwen om het goede voor mezelf te doen.
Hoewel het af en toe nog lastig kan zijn.
Zelfs na herstel van een burn-out kan het moeilijk zijn om niet terug te vallen in oude gewoonten. Het grote voordeel is dat ik mezelf nu veel beter kan monitoren. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren en ben me bewust van mijn valkuilen. Ik merk nu veel eerder wanneer ik mijn grens heb bereikt en pas dan mijn gedrag aan.
Terug in de flow.
Mijn weg uit een burn-out was bezaaid met ups en downs, als een hobbelige rit. Als ik terugkijk, besef ik dat ik misschien eerder uit deze benarde situatie had kunnen komen als ik eerder de juiste mensen had ontmoet. Dit alles heeft me doen besluiten om anderen te gaan helpen in een vergelijkbare situatie.
Ik ben ervaringsdeskundig, maar ik begrijp ook dat goede professionele begeleiding essentieel is. Dus ben ik gaan studeren. Ik ben me gaan verdiepen in alles wat met stress en burn-out te maken heeft en heb inmiddels verschillende erkende opleidingen afgerond. Ik heb mijn ‘sparkle’ teruggevonden en wil die graag met jou delen. Doen wat je graag doet, noemen ze dat. Terugkeren naar mijn flow, maar dan op een gezonde manier.
Ben jij toe aan een doorbraak?
Ik hoop dat je door het lezen van mijn verhaal herkenning hebt gevonden voor jouw situatie. Inzien wat er werkelijk aan de hand is, is stap 1. Maar hoe je daarna verder moet is stap 2. Kan jij daar wel hulp bij gebruiken? Omdat je het al zolang alleen hebt geprobeerd? En het lijkt alsof je nooit meer de oude gaat worden?
Ben je klaar om de volgende stap te zetten? Laten we in gesprek gaan en jouw pad naar herstel en groei verkennen. 🌟
